Пры­го­жы свет у чэрвені. Над лугам пасля цёплага даж­д­жу зіхаціць пры­го­жая вясёлка. У небе плы­ву­ць лёгкія аб­ла­чынкі.

У ага­ро­дзе паспелі са­лодкія клубніцы. Ду­х­мя­ныя ягадкі самі ў роце рас­та­ю­ць. На со­неч­най па­ля­не про­сяц­ца ў вяд­зер­ца чы­рво­ныя сунічкі. Па­ха­валіся ў мох жоўтыя лісічкі. На лузе, у полі, у лесе цвітуць кветкі. Іх водар вабіць усіх. Над квет­камі лётаюць пчолкі і збіраюць нек­тар. Во­сен­ню яны па­ча­сту­ю­ць нас са­лодкім мёдам. (68 слоў)

Па мат­э­ры­я­лах часопіса «Вясёлка».

Дождж пе­ра­с­таў не­ча­ка­на. Со­неч­ныя промні па­за­лацілі на­ва­кол­ле. Над азяр­ком пад­ня­ла­ся вясёлка.

Мы з бра­тамі па­дышлі да ракі. Рап­там у крапіве нехта за­пы­х­каў, за­ту­паў. Я расхінуў галінкай крапіву і ўбачыў во­жы­ка. Ён скруціўся ў клу­бо­чак. Мы пры­неслі во­жы­ка дамоў. Ён застаўся жыць у нас. Днём звя­рок хаваўся пад лаўку. Ноччу ён тупаў па хаце. Вожык стаў сваім у нашай сям’і. Усе кармілі звяр­ка, да­гля­далі. Потым ён сам пачаў лавіць мыіпэй. (70 слоў)

Па­вод­ле А. Жураўлёва.

На­стач­ка спя­ша­ла­ся ў краму. Каля парку яна заўва­жы­ла дзіўны ка­мя­чок. Гэта была птуш­ка. Дзяўчынка за­бы­ла­ся пра краму. Яна ўзяла птуш­ку ў рукі і па­бег­ла дамоў. Тата ў На­стачкі пра­цуе вет­э­ры­на­рам. Ён пазнаў пту­ша­ня шэрай савы. Тата па­карміў пту­шач­ку ка­ва­лач­камі мяса. 3 гэ­та­га часу спраў у На­стачкі пры­бавілася. Яна карміла пту­ша­ня, мя­ня­ла яму ваду, чысціла клет­ку. Улет­ку па­е­халі ўсёй сям’ёй у вёску да бабулі. Там птуш­ку ад­пусцілі жыць у лес. (70 слоў)

Па­вод­ле А. Ваш­чанкі.

Францішак Ска­ры­на на­радзіўся ў го­рад­зе По­лац­ку. Вучыўся ў По­лын­чы і ў Італіі. Ён сваім жыццём і пра­цаю ўзба­гаціў нашу гісто­рыю, наш сённяшні дзень. Францішак Ска­ры­на першы выдаў дру­ка­ва­ную кнігу на бе­ла­рус­кай мове.

Людзі па­мя­та­ю­ць сла­ву­та­га пер­ша­га дру­ка­ра. На яго радзіме кожны год пра­водзіцца свята кнігі. Да­ра­гое нам імя ўве­ка­ве­ча­на ў на­звах вуліц, бібліятэк, дру­кар­няў.

А ў По­лац­ку ёсць цудоўны помнік. Велічна стаіць Францішак Ска­ры­на* нібы вярнуўся здалёк на Ба­ць­каўшчыну. (71 слова)

Па­вод­ле А. Клышкі.

Па­ве­даміць пра пас­та­ноўку коскі ў апошнім сказе.

Сонца паспе­ла аб­су­шы­ць зямлю. Па­лянкі і сця­жынкі пра­сохлі. Пад­сохлі ляс­ныя ўскраіны. Першы раз пасля зімы му­рашкі выйшлі на свят­ло, на сонца. Што робіцца каля бя­ро­зы і на самой бя­ро­зе! Адіпар­эпа­на­га камля да самай вяр­шыні сяд­зя­ць, паўзуць, ку­ля­юц­ца му­рашкі. Чаму ж кінуліся яны на бя­ро­ау? Па жылах дрэва пайшоў са­лодкі сок . Мураш кі спя­ша­юц­ца па­ла­са­вац­ца ім. Дзень і нюч смок­чу­ць яны са­лод­кую вільга­ць. Шуміць пад бя­ро­заю свята му­ра­шак. (69 слоў)

Па­вод­ле К. Кірэенкі.

Па­ве­даміць пра зна­ч­эн­не слоў пар­эпа­ны (патр­эс­ка- ны, па­ло­па­ны), вільга­ць (рус. влага).