Дождж пе­ра­с­таў не­ча­ка­на. Со­неч­ныя промні па­за­лацілі на­ва­кол­ле. Над азяр­ком пад­ня­ла­ся вясёлка.

Мы з бра­тамі па­дышлі да ракі. Рап­там у крапіве нехта за­пы­х­каў, за­ту­паў. Я расхінуў галінкай крапіву і ўбачыў во­жы­ка. Ён скруціўся ў клу­бо­чак. Мы пры­неслі во­жы­ка дамоў. Ён застаўся жыць у нас. Днём звя­рок хаваўся пад лаўку. Ноччу ён тупаў па хаце. Вожык стаў сваім у нашай сям’і. Усе кармілі звяр­ка, да­гля­далі. Потым ён сам пачаў лавіць мыіпэй. (70 слоў)

Па­вод­ле А. Жураўлёва.