Стаіць цёплая і ціхая ноч. Во­зе­ра ўсы­па­на за­ла­тымі зор­камі.

Васілёк пад­кла­д­вае ў агонь дровы. Яны патр­эс­ква­ю­ць. Па траве ска­чу­ць па­ла­хлівыя цені. Я сяджу побач, лю­бу­ю­ся аб­ла­чын­камі.

Пасля апо­у­на­чы пачаў церусіць цёплы до­жд­жык. Бліснула ма­лан­ка. За­пах­ла гры­бамі, кве­цен­ню грэчкі, мок­рай карою вербаў.

Пад раніцу я ўбачыў блакітнае свяч­эн­не. Гэта пасля даж­д­жу на гнілым дрэве за­свяціліся бакт­э­рыі.

Падняў я не­калькі гнілушак, паклаў у мя­ш­э­чак. Яшчэ тыд­зень яны свяціліся ноччу ў кват­э­ры. (70 слоў)

Па­вод­ле Я. Га­лу­бовіча.