Яшчэ на­во­кал ля­жы­ць снег* ку­са­ец­ца мароз. Пад­бел ужо зацвіў на схілах па­гор­каў, па бе­ра­гах рэк і ручаёў. Гэтыя кветкі на­га­д­ва­ю­ць со­неч­ных зай­чы­каў. Як ра­дас­на яны вітаюць вясну! Вакол кве­так тан­цу­ю­ць пчолкі, чмялі, матылі.

У Бе­ла­русі спрад­ве­ку пад­бел ша­ну­ю­ць як вы­дат­ныя лекі. Яго збіраюць і су­ша­ць. Пад­бел ад гэ­та­га не бядуе, але просіць не ча­па­ць яго кар­эн­не. Тады на­ступ­най вяс­ной ён зноў рас­сып­лец­ца со­неч­нымі кроп­лямі. (65 слоў)

Па­вод­ле У. Ягоўдзіка.

Па­ве­даміць пра пас­та­ноўку коскі ў пер­шым сказе.