Зямля ажы­вае. Рады дзеці вясне. Кож­ную новую птуш­ку яны су­стра­ка­ю­ць з ра­дас­цю. Лднымі з пер­шых пры­ля­та­ю­ць шпакі. Рапіцай на дварэ яшчэ хо­лад­на. Туман вісіць над полем. А шпакі паселі сабе на голых др­э­вах і спя­ва­ю­ць вясёлыя песні.

Не­уза­ба­ве ўзышло со­ней­ка. Шпакі замітусіліся. Пара ўжо ра­ман­та­ва­ць хатку. Вось адзін шпак нясе галінку. Другі ў гэты час за­ста­ец­ца вартаўніком. Трэба быць пільным. Цяпер свай­го жылля шу­ка­ю­ць многія шпа­чы­ныя сем’і. (69 слоў)

Па­вод­ле У. Ка­рат­кевіча.