Ад­ной­чы ве­ча­рам дзя­ду­ля га­та­ваў чай. Рап­там чайнік выслізнуў з яго рук і разбіўся. Гэта быў любімы чайнік бабулі. Яна за­смуцілася. Дзя­ду­ля дастаў з шафы іншы чайнік. Ён быў чы­рво­ны ў белыя га­ро­шынкі. Ба­бу­ля пад­ня­ла кры­шач­ку чайніка і здзівілася. На донцы чайніка спала божая кароўка. Не­калькі хвілін уся сям’я раз­гля­да­ла жучка. Дзя­ду­ля апусціў кры­шач­ку і ас­ця­рож­на пас­тавіў чайнік на паліцу. Так усю зіму ў чайніку спала лета. (69 слоў)

Па­вод­ле Т. Па­на­ма­ро­вай.