Сіні зва­но­чак жыў пад елач­кай каля дарогі. Болын за ўсё на свеце любіў ён спя­ва­ць. Але га­ла­сок у яго быў яшчэ ціхі і слабы. Яго песні чула толькі ма­лень­кая елач­ка. Зва­ноч­ку вельмі ха­це­ла­ся хут­ч­эй вы­расці.

Ад­ной­чы на небе з’явілася шэрая хмар­ка. На зямлю паліўся цёплы до­жд­жык. Пад­рос сіні зва­но­чак. Ён за­спя­ваў сваю самую любімую песню. Яго пачулі і лес, і поле, і людзі, і сонца. (67 слоў)

Па­вод­ле А. Зайкі.