У маім двары ёсць кует дзядоўніку. Яго яшчэ на­зы­ва­ю­ць ло­пу­хам. Летам дзядоўнік цвіце малінавымі квет­камі. Тады да яго не пад­ступішся. Ён аба­вяз­ко­ва ўколе. Во­сен­ню дзядоўнік робіцца шэрым. На ім з’яўля­юц­ца ка­лю­чыя шарыкі. Я шмат разоў чапляўся за яго, вы­с­кра­баў ка­лючкі. Хацеў нават вы­ка­па­ць той куст.

Але ад­ной­чы зімой куст нібы расцвіў яркімі квет­камі. Толькі тыя кветкі пыр­халі і шча­бя­талі. Гэта шчыглы і снегіры абляпілі куст. Яны карміліся се­меч­камі дзядоўніку. (70 слоў)

Па­вод­ле В. Хо­мчанкі.