Гр­э­бе­нем на­зы­ва­ю­ць лёгкую пласцінку з зубамі. Раней свой гр­э­бень быў у кож­най жан­чы­ны, дзяўчынкі. Яго бе­раглі як каштоўную рэч. Доўгія ва­ла­сы расчэ­свалі гр­э­бе­нем, за­пля­талі ў косы. Ка­роткія ва­ла­сы за­кол­валі шырокім гр­э­бе­нем. Ён упры­гож­ваў пры­чос­ку.

Гр­э­бень быў вя­до­мы і як му­зыч­ны інстру­мент. Умель­цы за­кла­д­валі ў яго па­лос­ку па­пе­ры і дзь­мулі. Па­пе­ра трым­це­ла. Ме­ла­дыч­ныя гукі мац­нелі, цешылі слых і душу. Пад гэту му­зы­ку хо­ра­ша гучалі жартоўныя песні. (66 слоў)

Па­вод­ле М. Маляўкі.