Над Пры­пяц­цю сінее ма­ла­ды лес. Тра­пе­чу­ць пад вет­ры­кам чы­рва­на­ва­тым лісцем ма­ла­дыя асінкі. Хва­ляц­ца сваімі пун­со­вымі грон­камі строй­ныя рабінкі. Ча­родкі кра­мя­ных мас­ля­коў і падасінавікаў вы­бя­га­ю­ць з кустоў на самую да­ро­гу. Ад­чу­ва­ец­ца моцны водар хвоі, пр­э­лай зямлі, грыбоў. Шы­ро­кая лугавіна пры­ме­швае да гэ­та­га пах ба­лот­на­га аеру, му­ра­гу, са­лод­кай медуніцы. Свежы і ла­год­ны вецер нясе з Пры­пяці вост­рыя пахі во­да­рас­цяў, рыбы. На полі др­эм­ле па­чар­не­лы буль­боўнік. (65 слоў)

Па­вод­ле I. На­ву­менкі.