На ста­рым маст­ку праз шчыліну прабілася ма­ла­дая вер­бач­ка. Сонца лас­ка­ва грэла ма­лень­кае дрэўца. Ціха ша­па­це­ла яно тра­пяткім лісцем. Людзі шка­да­валі вер­бач­ку. Шафёры ста­раліся не зачапіць.

Ад­ной­чы па­ды­шоў да вер­бачкі дзяд­зь­ка Сця­пан. Ён ас­ця­рож­на вы­ка­паў дрэўца і па­садзіў каля маст­ка на бе­ра­зе ракі. Потым пад вер­бач­кай дзяд­зь­ка змай­стра­ваў лад­ную ла­вач­ку.

Кож­ную раніцу да вер­бачкі пры­ля­талі птушкі. У спя­кот­ныя дні людзі любілі ад­па­чы­ва­ць у цянь­ку пад пры­го­жым ма­ла­дым др­э­вам. (68 слоў)

Па­вод­ле В. Воль­ска­га.