Далёка на поўначы жыве вецер. Многа ў яго спраў. Ён і хмары раз­га­няе, і мора хва­люе, і пту­ша­нят ка­лы­хае на галінцы. Стоміцца вецер за дзень. Хо­чац­ца яму ад­па­чы­ць ды па­це­шыц­ца. Тады за­пра­гае вецер у лёгкія сані тры­ста белых коней. Імчыць па палях, па лясах, па вуліцах!

Імкліва ля­ця­ць белыя коні. Сце­люц­ца іх доўгія грывы і хва­сты. Ра­дас­на звіняць пад­ко­вы. Пранізліва свішча вецер. А коні віхрам імчац­ца далей. (68 слоў)

Па­вод­ле М. Ян­чанкі.