Вось і вясна. Ужо за­спя­валі аўсянкі, жа­ва­ранкі, драз­ды. А ве­ся­луш­ка яшчэ не вяр­ну­ла­ся з выраю. Ярчэй стала свяціць со­ней­ка. Нар­эш­не з вер­шаліны вы­со­кай елкі пачуліся кры­шталь­ныя гукі яе песні.

Летам ве­ся­луш­ка лаш­чы­ць слых грыбніка. Яе песню можна па­чу­ць на хвоі, на бя­ро­зе і на асіне.

Во­сен­ню песня ве­ся­лушкі гучы­ць бліжэй да ча­ла­ве­ча­га жылля. Толькі пасля ха­лод­ных даж­д­жоў ве­ся­луш­ка ад­ля­тае ў вырай. А за­вец­ца гэта ма­лень­кая ляс­ная пту­шач­ка пе­нач­кай. (70 слоў)

Па­вод­ле Р. Ігна­ценкі.