Лета набірае сілы. Во­зе­ра ля­жы­ць у цудоўнай апра­ве. Як сіняе вока яно па­гля­дае з зялёнай травы. Га­мо­ня­ць пад ціхім па­ве­вам ветру лёгкія ка­ла­сы. Яны ўпры­го­жа­ны жоўтымі пяш­чот­нымі за­вушніцамі кве­так. Стромкія ка­ла­сы цяг­нуц­ца да праз­ры­с­та­га неба. Яны нібы про­ся­ць спа­га­ды ў час свай­го кра­са­ван­ня. Густы яч­мень з сінім налётам га­на­ры­ста рас­пус­кае пу­шы­стыя вусы. Рас­плюш­ч­вае блакітныя вочы лён. А на се­на­жа­цях кве­так не пералічыць! (65 слоў)

Па­вод­ле П. Броўкі.