Вясна не­прык­мет­на пе­рай­ш­ла ў лета. Па­плылі над зямлёй свет­лыя і со­неч­ныя дні. Па­ве­я­ла пахам травы, кве­так. На­гр­этая за вясну зямля набірала сілу.

Жыта пад­ня­ло­ся. Мес­цамі з’явіліся пяш­чот­ныя ка­ласкі з прыўзня­тымі вусікамі. За­зе­ля­неў яч­мень і авёс. Пусціла пшаніца шырокія па­расткі. За­гу­с­цеў лён. Вет­рык ча­п­ля­ец­ца за зба­жы­ну і гуляе ў ёй, песціцца. У такі час поле на­га­д­вае мора. Яно хва­лю­ец­ца і пераліва­ец­ца роз­нымі фар­бамі. Усяму жы­во­му зямля до­ры­ць сваю шчод­рас­ць. (69 слоў)

Па­вод­ле Т. Хад­кевіча.