Здаўна ў гэтай мясціне з горкі цякла крынічка. Яна часта­ва­ла вадою яшчэ нашых дзядоў і прад­зе­даў. Яе вада на­га­д­ва­ла чы­с­цей­шыя слёзы вес­на­вых хма­рак. Яе бе­ражкі  —!аксамітныя межы. Каля крынічкі кіпела жыццё.

Со­ней­ка па­чы­на­ла новы дзень. Кры­чалі ў небе гусі. Лясны жа­ва­ра­нак і са­ла­вей­ка ў цяністых ку­стах ста­раліся павітаць со­ней­ка пер­шымі. У хва­лях па­вет­ра іх песні гучалі пры­го­жай му­зы­кай. Цяжка было вы­зна­чы­ць з іх леп­ша­га спе­ва­ка. Кожны ўслаўляў жыццё. (69 слоў)

Па­вод­ле Я. Ко­ла­са.